2013 18:00
Jo Harman
De muziek van Harman en haar band blijkt werkelijk overal tot zijn recht te komen. Afhankelijk van waar we spelen passen we de set enigszins aan. We schakelen probleemloos over van een jazzy benadering naar een ruigere blues-aanpak. Wel blijkt ze een uitgesproken voorkeur te hebben voor zitplaatsen in plaats van staanplaatsen.
“Bij The Cranberries waren uitsluitend staanplaatsen beschikbaar en dat betekent dikwijls meer drukte in de zaal. Bij zowel Don McLean in het Carré-theater als de optredens van Mick Hucknall moest men zitten. Men heeft dan beduidend meer aandacht voor je teksten”.
De zelfgeschreven teksten van ‘Dirt On My Tongue’ zijn vrijwel allemaal zeer persoonlijk. Vooral ‘Sweet Man Moses’, dat zij drie jaar geleden heeft geschreven en opgedragen aan haar overleden vader, blijkt veel indruk te maken. “Na de optredens neem ik meestal even de tijd om een praatje te maken met de mensen en om eventueel iets te signeren. Juist dan merk je wat jouw teksten voor anderen kunnen betekenen. Ik vind het heel bijzonder wanneer mensen iets herkennen in jouw muziek. Daar heb ik nooit bij stilgestaan toen ik het schreef en vervolgens ging opnemen”. Ze is heel erg blij met het Nederlandse publiek tijdens de optredens. “Je merkt echt dat ze hier beleefd zijn en heel veel interesse tonen in wat je te zeggen hebt”. In haar enthousiasme laat ze ontvallen dat vandaag het optreden op Parkpop in Den Haag is bevestigd.
Een Engelse recensent omschreef zijn eerste kennismaking met de muziek van Jo Harman als een heerlijke ‘vintage Rioja’. Ziet ze dat zelf ook zo of zou ze zich liever geassocieerd zien met een, meer bluesgerelateerde drank als whiskey? “Dat is de eerste die bij me opkomt maar ik HAAT whiskey. Is een cocktail ‘blues’ genoeg? Cocktails zijn ‘fancy’. Of nee, doe maar een ‘Wodka on the rocks’. Weet je wat? Het wordt iets met Prosecco, maar dan wel met een bite….”.
Tekst: Jeroen Bakker
Lees meer